Երեկվա քաղաքական-քրեական լրահոսի հերոսը պիտի ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանը լիներ՝ Աժ-ում նրա պաշտոնանկության հարցի քննության բերումով, մանավանդ իր հարցազրույցից հետո, բայց իրադարձությունները պտտվեցին ոչ միայն նրա անձի ու պաշտոնի շուրջ, այլև՝ ԲՀԿ-ի:

Այ­սօր­վա իշ­խա­նու­թյու­նը հազ­վա­գյուտ կեր­պար­նե­րի պա­կաս չու­նի։ Իշ­խա­նա­փո­խու­թյան ա­լի­քի վրա կա­ռա­վա­րու­թյու­նում ու խոր­հր­դա­րա­նում հայ­տն­վե­ցին այն­պի­սի մար­դիկ, ո­րոնք նույ­նիսկ ա­մե­նա­վառ ե­րա­զում նման բան չէին էլ կա­րող պատ­կե­րաց­նել։

2019-ի սեպ­տեմ­բե­րի երկ­րորդ կե­սին աշ­խարհն ա­կա­նա­տես ե­ղավ եր­կու ան­հա­մա­զոր, բայց փոխ­կա­պակց­ված գոր­ծըն­թա­ցի։ Եվ կր­կին ու­շադ­րու­թյան կետ­րո­նում էր ԱՄՆ-Իս­րա­յել եր­կյա­կի և Ի­րա­նի հա­կա­մար­տու­թյու­նը։

Ա­րա­րա­տի մարզ­պետ Գա­րիկ Սարգ­սյա­նի կող­մից Նո­րա­շե­նի հա­մայն­քա­պե­տի լիա­զո­րու­թյուն­նե­րը դա­դա­րեց­նե­լուց և գյու­ղա­պե­տի պաշ­տո­նա­կա­տար նշա­նա­կե­լուց հե­տո հա­մայն­քում լար­ված մթ­նո­լորտ է: Գյու­ղա­ցի­նե­րը միա­բե­րան պն­դում են՝ գյու­ղա­պե­տին պաշ­տո­նանկ ա­նե­լը մարզ­պե­տի անձ­նա­կան վրեժխ­նդ­րու­թյունն է:

ԵԱՏՄ երևա­նյան նիս­տը թեև փոքր-ինչ ստ­վե­րեց վեր­ջին կարևո­րա­գույն ի­րա­դար­ձու­թյու­նը՝ Ար­թուր Վա­նե­ցյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նը ԱԱԾ տնօ­րե­նի պաշ­տո­նից, սա­կայն, կար­ծում ենք, ա­ռա­ջի­կա­յում այս թե­ման դար­ձյալ օ­րա­կար­գա­յին է դառ­նա­լու՝ իր հետ բե­րե­լով նո­րա­նոր զար­գա­ցում­ներ ներ­քա­ղա­քա­կան կյան­քում։

Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հա­մար հա­ջորդ թի­րա­խը կա­ռա­վա­րու­թյու­նում պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րարն է։ Դա­վիթ Տո­նո­յա­նը, որ­պես ու­սա­դիր­նե­րով մարդ, չի կա­րող ըն­կա­լե­լի ու ըն­դու­նե­լի լի­նել Փա­շի­նյա­նին, և վեր­ջինս, ըստ շր­ջա­նառ­վող լու­րե­րի, ա­ռա­ջի­կա­յում պատ­րաստ­վում է նրան ևս պաշ­տո­նանկ ա­նե­լու։

Պաշտ­պա­նու­թյան և անվ­տան­գու­թյան հար­ցե­րի ԱԺ մշ­տա­կան հանձ­նա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Անդ­րա­նիկ Քո­չա­րյա­նը վեր­ջերս սի­րում է մտ­քի այն­պի­սի գո­հար­ներ շաղ տալ, ո­րոնք մի կող­մից նրա ի­րա­կան էու­թյան, ի­մա` մարդ­կա­յին աղ­ճատ­ված նկա­րագ­րի մա­սին են վկա­յում, մյուս կող­մից մտա­հո­գու­թյան ա­ռիթ են տա­լիս, ստի­պում հար­ցադ­րել` այս մարդն ընդ­հան­րա­պես ի՞նչ գործ ու­նի պաշտ­պա­նու­թյան, ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան հար­ցե­րի հետ, սա դեռ հե­րիք չէ, նա է ղե­կա­վա­րում նաև ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մի հան­գա­մանք­ներն ու­սում­նա­սի­րող քն­նիչ հանձ­նա­ժո­ղո­վը։

Ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տուն խոսք կա. «Մա­հից հե­տո` կամ լա­վը, կամ ո­չինչ»: Նախ­կին ոս­տի­կա­նա­պետ Հայկ Հա­րու­թյու­նյա­նի մա­հից հե­տո վար­կած­նե­րի ու չա­րա­խոս­նե­րի պա­կաս չկա:

Գա­գիկ Ջհան­գիր­յա­նին առայժմ գլ­խա­վոր դա­տա­խա­զու­թյու­նում գործ չեն տվել, բայց նա «ար­տա­հաս­տի­քա­յին» ավե­լի մեծ իրա­վա­բա­նա­կան օգ­նու­թյուն է ցու­ցա­բե­րում այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին, քան հա­մա­պա­տաս­խան մար­մին­ներն իրար հետ վերց­րած։

Թավ­շյա` սի­րո ու «գե­ղեց­կու­թյան» հե­ղա­փո­խու­թյան երկ­րորդ փու­լը, ժան­րի կա­նոն­նե­րի հա­մա­ձայն, դա­ժան է ստաց­վում: Հե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րի երկ­րորդ փու­լի հմայ­քը կա՛մ ­տա­րածք­նե­րի կո­րուստն է, կա՛մ քա­ղա­քա­ցիա­կան ան­վեր­ջա­նա­լի բա­խում­նե­րի դրսևո­րու­մը: